Да се надмине Змејковски!

И покрај неразумниот страв од пријателски оган, критичката јавност во Македонија уште еднаш ја покажа својата зрелост и горе-долу ги лоцира пропустите и предизвиците на СДСМ и Бранко Црвенковски досега и отсега. Честитајќи му го новиот мандат на Црвенковски јас би го сумирал следното.
1.Синдром Змејковски.- Во овој момент Бранко Црвенковски е во улога на Борис Змејковски. Тој ја одигра улогата на најдобриот теренец во партијата и технички, оперативно ја консолидира партијата. Партијата е хомогена и убивствена. Но токму тоа е во овој момент најголемиот хендикеп на СДСМ. Бранко освен како теренец, како што и самиот си призна, со тоа што не се стави ниту на листите ниту на премиерската позиција, не е употреблив за друга функција во СДСМ, односно во македонската политика. Со тоа, Бранко, де факто, ја зазема улогата на генерален секретар на партијата, а како претседател е само за внатрешна употреба, за потребите на своето партиско членство. Затоа сметам дека е сосема небитно дали Бранко ќе биде и номинален шеф на партијата, ако веќе е суштински и оперативно, а не само симболички, Папата. Во таа смисла, формалното повлекување на Црвенковски од кормилото на партијата ќе беше само додатен гест кон позитивното салдо на СДСМ.
2.Синдром -ДПМНЕ. СДСМ е во горе-долу 1997 фазата на ВМРО-ДПМНЕ. Црвенковски одбра да ја консолидира партијата на полесниот начин. Преку ставање на сите под исто знаме, односно приклонување под неговиот авторитет. Видовме дека тоа има своја цена. Бучковски пукна, Рада изгина, Гордан се замонаши, а Андов се пензионира. Од друга страна, јавните тешкаши како Поповски, Митрева, Спасов, дури и Каролина Астеруд се надвор од орбитата. Дури и пријателите како Фрчкоски, Унковски, Исмаил се пуштени слободно да орбитираат. Консолидираната партија на Црвенковски се врти околу едно конзервативно јадро, кое во суштина е посветла,но сепак верзија на догматското членство на ДПМНЕ. Тие се оперирани од чувство на критичко мислење, различност, отвореност, разлика. Нив ги храни сликата на непријателот кој се надвиснал на портите на нивното кралство. Бранко тоа добро го знае и затоа во период на криза секогаш се повикува на ветрот од тоа јадро - како при реторичките грешки во кампањата или неговиот излезен слоган - следете ме или сменете ме.
Конзервативното јадро и хиерархиската хомогенизација на СДСМ тежи најмногу 250.000 гласови. 100.000 екстра гласови од овие избори се гратис на контото на партијата. Тоа се неодработени гласови. Тие легнаа на сметката благодарение на три пријателски ветра. Првиот по логиката дека е подобро магаре да ти го бапне отколку змија да те касне. Вториот по потребата да се изедат живи груевистичките монструми. И трети по принципот на солидарност, на кредитирање со неопределен, но краток грејс период.
3.Излезно решение: Стратегија на диверсификација!
Значи Бранко успеа да ја стегне партијата, но не успеа да испорача програма и кадри. Без разлика на сите отежнувачки околности, Решенијата, правени сепак интерно во партијата, и Радмила, како резултанта на внатрепартиските сили врз кои тежи конзервативното јадро се недоволни да се победи ДПМНЕ. Тука лежи најголемата одговорност на Бранко. Тој ја потцени подготвеноста на Груевски да се коцка. Груевски во таа смисла ја одигра улогата на еден Александар Македонски (хихихи). Побрза на бојното поле и му го пресече времето на Црвенковски за маневрирање. Црвенковски имаше војска но немаше ниту стратегија ниту тактика. Во краткото време од неколку месеци СДСМ одигра дисконтинуирано и се потпре само на внатрешните сили со десеткувани кадри: Бранко со синџир на вратот, Рада запустена, Бучко аут, Зоки со потребата да го чува тронот, а Гордан во монаси.
Но, токму во бескрајно легалното владеење на Груевски, до 2015, со два тешки камења, Скопје 2014 како синоним за коруптивното владеење и спорот со името, потешки од приватизацијата и ТАТ, ја прави СДСМ, во подобра позиција од ДПМНЕ во 1997-та.
Партијата мора да направи тригодишен стратешки план на развој, со кризно адхок сценарио во резерва, доколку Меѓународната се измори од Николче и фамилијата.
Најпогубна тактика на Бранко би била во наредниот период да го задржи статус квото и да го чека Груевски сам да падне. Не дека тоа нема нужно да се случи. Едноставно и да ја добие победата во 2015 СДСМ не може да владее ваков. Стегнат, ама хомоген и партиски. СДСМ не е доволно тоталитарен ниту внатрешно ниту надворешно за да го држи репресивниот апарат во функција како што тоа го прави ДПМНЕ. Од друга страна, демократската јавност која и сега во 2011 е доволно развиена за да биде бреме на секоја автократска власт, и во иднина ќе продолжи да се развива. До момент на отпоризација, украинизација или арабизација на Македонија.
Добар излез би бил Бранко, без разлика на конгресното формално претседателствување, суштински да абдицира и да ја потпре партиската кадровска политика на расцветувањето на четирите пупки: Зоран Заев, Гордан Георгиев, Ана Павлова Данева и Стевче Јакимовски.
Истовремено партијата треба да изврши двојна диверсификација како стратегија за развој и надоместување на разликата во однос на ДПМНЕ. Диверсификација на кадрите и диверсификација на програмата.
Диверсификацијата на кадрите треба да се одвива во два круга. Првиот е прибирање на старото јато, наспроти персоналните или тактичките разлики. Сите кадри кои имаат непотрошен или недотрошен кредибилитет во јавноста треба да се приберат. Тие треба да бидат тампон зона и индикатор дека партијата го напушта тежиштето на конзервативното јадро и дека е подготвена за отвореност, различност и разлика без оглед на ризикот што тоа го носи. Ако Бранко може со Бучко и со Спасов, ќе може и со други.
Второ отворање треба да биде кон своевидното Циле 2014. СДСМ треба центрифугално да ги прибере повеќето линии на опозициски отпор кон груевизмот, плански и системски, со развиена стратегија на солидарност и приближување. Со тоа СДСМ ќе го надмине имиџот на хомогена партија, на штапска, административна, сива и безлична машинерија (ни на свадба да ги каниш, што би рекол Латас) и ќе може да се шлепува на многу граѓански и активистички селебрити-с.
Со еден таков нов слој на граѓански кадри, кои краткорочно или среднорочно ќе се трошат согласно нивните општествени агенди, партиската структура на СДСМ, дури и ќе профитира, зашто долгорочно, доволно отворените партиски кадри ќе бидат стожер на машинеријата и логистиката, и ќе можат да остварат по малку досадни, но доволно долги професионални политички кариери,без потреба од досегашното пребрзо абење при директниот судир со груевистичките антиопштествени автократски агенди.
Диверзификацијата на кадри ќеја донесе и нужната диверзификација на програми и Решенија, кои ќе понудат поголема свежина од актуелните кои го изгубија двобојот,макар колку и нерамноправен со ДПМНЕ.
Кооптирањето на граѓанските активисти и нивно стратешко инволвирање преку програмските содржини и владата во сенка ќе значи и потпирање на единствената успешна контра-стратегија за ПР и маркетинг наспроти груевистичката автократска пропаганда.
Веројатно СДСМ согледа дека не може кредитот од Комерцијална да го сопостави на кредитот од ММФ. Солидарноста на критичките медиуми колку е корисна толку и одвратува, зашто ги изместува медиумите од нивната базична мисија, да бидат неутрални.
Затоа тактиките на бесплатните масовни технологии, на социјалните мрежи, на креативниот отпор и директниот активизам се најефтино и најефикасно оружје наспроти тврдата пропаганда на режимот.
Целата оваа анализа има само една слаба страна. Еден ризик. Ризикот на демократизација и отворање кон другите. Брзо ќе дознаеме дали сегашниот СДСМ може тоа да го поднесе или ќе се определи за други решенија.

Ако утрешен Шпиц не излезе...

Ова го напишав два саати пред упадот. Како и секогаш се мислев да не претерав...Сега веќе е општо место...

ден до еден или еден по еден

Предвидувањето развојно сценарио за Македонија доколку Груевски остане на власт не бара посебен напор. Тоа е класичен автократски режим, кој функционира по системот на хидраулика. Ги развива до крајност параметрите на своето владеење, се дури општествените процеси не станат толку радикални, што отфрлањето на режимот се случува или со огромен консензус на населението или со вонинституционални политички процеси, потпомогнати од меѓународната јавност. Развојот на таквиот систем е во вид на превртен конус, односно, инка, како во пеколот. Се повеќе се намалува општествената база и легитимноста на режимот, неутралните општествени јазли (јавност, професионалци, експерти, сектори, фели) пукаат, се повеќе поддржувачи, соработници, драматично го напуштаат, како брод што тоне. За да ја одржи лажната слика за хармонијата, системот инвестира во спектакуларни привиди, во пиротехника, во краткорочни ефекти. Со тоа тој станува исклучително скап. Гради велелепни зданија (како Скопје и Охрид 2014), организира мегаломански настани (како гостувањето во Британија и Америка), во кои како легитимизација на режимот учествуваат и се компромитираат врвни уметници. Доаѓаат огромни делегации од несигурни, маргинални, нестратешки земји и се претставуваат како инвеститори или економски партнери. Режимот патува во егзотични, недемократски, далечни земји, со кои воспоставува пријателства и симулира партнерство. Тој систем покачува плати, пензии, привидно вработува. Дава подршка на проекти и процеси со јасно нагласена маркетиншка и манипулативна цел, а без индикатори за остварување на очекуваните резултати. Сади милиони дрвца, нуди фискални или економски рајови. Од друга страна, за да ја одржи билансната состојба мора да се задолжува, да зафаќа пари од нови давачки, да крати од сите трошоци кои немаат моќ да создадат спектакуларен ефект. Поради тоа, системот и инфраструктурата на секојдневното живеење не функционира, се распаѓаат улици, мостови, куќи, речни регулации, установи, институции, па дури и цели системи, како здраствениот, социјалниот, локалниот. Од друга страна режимот сурово се пресметува со неистомислениците кои ги доживувасе повеќе како смртни непријатели. Оние што го напуштаат сурово ги казнува и ги игнорира. Летаат директорски и претседателски глави. Се води системска борба до конечно уништување на противниците.
Го злоупотреби процесот на лустрација за да го уништи најбитниот противник внатре во системот, Уставниот суд. Со истиот механизам ги држи своите партнери од албанскиот табор (во кои нема доверба) слаби, дефокусирани и послушни. На анти-корупциската комисија и смисли друг трик. Ја изложи напред во јавноста и и дофрли топка за офсајд. Во карамбол, повикувајќи се на нејасни правни аргументи, се обидува да се ослободи од политичкиот конкурент, со фантастично дрзок директ, удар во центарот, во матицата.
Критички настроениот, а автономен граѓански сектор, го ослабува преку судскиот систем, во процеси и за дела што претставуваат срам за секое демократско општество.
Колку помалку може да ја контролира неповолната ситуација, толку режимот станува понервозен, порасипнички, подиректен и побрутален.
Битките стануваат отворени. Погледнете колку се мачни сите средби, состаноци, заеднички прес конференции со странските прставници во Македонија, со амбасадори од НАТО и Европската Унија. Дали се тоа средби на партнери, на страни што имаат и што чекорат кон заедничка цел? Со дијаметрално спритивни ставови, тези и оценки.
Бидејќи подржувачите го напуштаат, подготвен е да потроши огромни суми само за некој што ќе каже добар збор за режимот. Да донесе уметник, или бизнисмен или друга јавна личност од странство. Да им даде огромни суми на уметници со кредибилитет и реноме. Ова е време за хохштаплери, за режимски профитери, за луѓе што се подготвени да си ја продадат кожата.
Од друга страна режимот, од оние што ги купува и плаќа бара слепа послушност и лојалност. Нема место за уметнички слободи, за нијансирано мислење, за избор, за неодобрени тези. Режимот казнува дури и за помисла, за толкување, за претпоставки, а камоли за очигледни контрадикции и опозитни ставови. Отстрелот на Милчо Манчевски сигурно ќе влезе во аналите на интелектуалните контраверзи на денешницата.
Бидејќи кругот на поддржувачи се стеснува, нема казни за лојалните. Тие чувствувајќи дека врвот е во небрано се побезочно влегуваат во нелегални или неетички економски или финансиски трансакции. Преку матни зделки безочно стекнуваат огромни профити и користи за себеси.
Како што се осипува граѓанската подршка, маркетингот на режимот се деградира, од пропаганда прераснува во новоговор. Новоговорот како автократски дискурс служи за целосно замаглување на реалноста, тој е антиномичен.Смртта е живот, затворот е слобода, изолираноста е поврзаност, сиромаштијата е развој.
Македонија, понижена и отфрлена е горда и достоинствена земја. Партизацијата е реформа на администрацијата по европски теркови. Деградацијата на кадрите е афирмација на мерит-системот.
Сите несреќи, сите петна, изговор за сите потези, дури и оние катастрофичните му се препишуваат на претходниот систем, персонифициран во една личност, која се демонизира до непрепознатливост. Таа станува синоним за општото зло.
На прашањето на Фуере зошто ги отпушта компетентните кадри и на нивните места и позиции поставува нови и некомпетентни, министерот одговара дека тој всушност воведува нова, непартиска, компетентна администрација, а дека претходникот, Бранко е виновен за партизацијата на системот.
По ваквата теза нема повеќе простор во инката. Системот е навлезен во слепо лудило.
Какви стратегии на преживување се препорачуваат во вакви радикални услови?
Наизглед чудно, но теоретичарите предлагаат да не се откажувате од вашите секојдневни операции со кои го потврдувате вашиот квалитет и одличност. Раководете си ја фирмата, организацијата, правете развојни планови, одржувајте комуникација со светот, бидете во тек со нормалните.
Но истовремено, не ја игнорирајте лошата реалност. Не правете нездрави компромиси, зашто валиден е вицот за мечката и дворот на комшијата.
Уживајте во животот, ама и обновете ги контактите со адвокатот, ставете нешто под перница, проверете го пасошот, јавете им се на пријателите во странство.
Но најмногу од се, потсетете се на зборовите на Бенџамин Френклин.
Ако не висиме еден до еден заедно, ќе висиме одделно, еден по еден.

Упадот во А1 е чин на диктатура!

http://www.a1.com.mk/vesti/default.aspx?VestID=130775

"We must all hang together, or be assured we shall all be hanged separately."

Оваа сентенца од Бенџамин Френклин ми дојде преку претседателот на европската федерација на хостели. За него тоа беше одлична бизнис метафора. За нас е изворна до коска!

Пломба во А1 = Бомба во Влада!

http://www.a1.com.mk/vesti/default.aspx?VestID=130771

Древноста на патријархатот

"...The kindred networks prevailing in the early Middle Ages were cognatic or bilineal,that is, they ran indifferently through males and females. From about the eleventh century, a new sort of descent group makes its appearance in European society-the patrilineage..."-David Herlihy

Нашата мизерија и Константинопол!

Градот во чие заземање нашите имале битна улога. На неколку начини. Јаничарите кои биле од нашите деца први се искачиле на ѕидините. Српскиот кнез Лазар (или син му) учествувал со цела чета храбри и добро оклопени витези христијани, а таму биле и другите вазали од Влашко. Моите Саси, од Осоговијата, кои како рудари биле експерти за експлозив ги минирале ѕидините и копале подземен тунел под зидот. За среќа, Византија имала најмено Сас од Германија, кој почнал да копа од другата страна, се нашле на пола пат, и овие нашите биле испотепани како глувци. Клучен за освојуванјето бил моделот на голем топ, кој некој христијанин Маџар му го продал на Мехмед Освојувацот откако не добил добра цена од Византија. Предавството на Венеција, која што нејќела да помогне со флотата, зашто Мехмед им гарантирал исти дури и поголеми привилегии, и на геновјанската колонија Пера, карши Константинопол (денесно Фенербахче),кои се држеле неутрално и нејќеле да го спречат продирањето на турската флота меѓу Босфорот и Златниот Рог. На францускиот крал му било поважно да си ја шири територијата и да конфискува имоти од исечени еретици, отколку да тргне во новкрстоносен поход.
Нашиот придонес ќе бил и поголем, ама за среќа старите турски вазали, Крале Марко и Константин Драгаш одамна ги имале дадено своите животи за Османлиската кауза. На наши простори имало само две непокорени територии. Две години по Константинопол паѓа Нојберг, односно Ново Брдо, а Турците ги исекле сите првенци оти дал отпор градот. А по природната смрт на Горгија Кастриот, неговата земја е освоена а населението потурцено за казна.
Оние што се покориле, поклониле, сабјата ниту ги исекла, ниту ги потурчиле, ниту ги расселиле. Останале да си ја исповедаат својата вера и да си зборуваат на својот јазик.
Сасите си ја перат совеста подоцна, со Карпошевото востание, по кое ги разбиваат и ништат и тоа е крај за нивното етничко присуство во Македонија.

Затоа ми е малку огавна оваа мистификација на покорните (не покорените!), оваа глорификација на битката изгубена пред 557 години.

Но како што сведочи Константин од Островица, пишман јаничар, нормално било приклонувањето кон Османлиите зашто нивниот феудален систем на вредности, што ќе рече на меритократија, а не на врски и непотизам бил супериорен во однос на христијанскиот.